Kiptomatenchips en een rendiergewei!

Ohja, een blog! Dan zal ik toch maar eens iets op gaan schrijven, want ik ben alweer anderhalve maand onderweg. En wat heb ik veel gezien! Ondertussen hebben Joris en ik China ingeruild voor Vietnam. Het is moeilijk om de rust en de ruimte te vinden om alles op papier te zetten, maar het dwingt je wel om even een adempauze te nemen. Dus tijd om een poging te wagen een ruime maand China in woorden te vangen (iets wat bijna onmogelijk is). Hoewel gezegd werd dat het een moeilijk bereisbaar land is, hebben wij niet veel hinder ondervonden. Natuurlijk is het lastig reizen als je de taal niet spreekt en mensen je graag advies in het Chinees geven zonder een enkel gebaar en er dan vanuit gaan dat ze je geholpen hebben. Of als ze wel in staat zijn te communiceren op een manier die je begrijpt ze je stoïcijns een verkeerde kant op sturen. En het is even wennen als je een park induikt met het idee even te kunnen ontsnappen aan het gerochel, gespuug en toeterende verkeerschaos en je vervolgens in een karaokebar belandt waar de ene set laptopspeakers op een nog hoger volume kraken dan de andere. In ieder park, hoe klein ook, staan mensen te zingen en te dansen en worden kinderen als chiuaua’s uitgelaten (piepschoentjes en broekjes zonder kruis aan en gaan!). Maar juist door het overweldigende cultuurverschil hebben we een onvergetelijke tijd gehad!

Na Beijing, zijn we naar Pingyao afgereisd waar alles ineens een stuk goedkoper was en we verrast werden door de authentieke binnenstad. Echter na een paar dagen daar en een wandeling over de stadsmuur met uitzicht over 'de prachtige vallei' (lees: dichtbebouwd industriegebied, het ruhrgebied is er niks bij!) stelden we onze mening bij. Wat een gemaakte toeristenbestemming! Achteraf gezien zijn we daar te lang gebleven, de andere gedeelten van China waren vele malen mooier. Het was leuk om wat van de geschiedenis van de architectuur te zien van de dorpen, maar alles is achterhaal en is niet meer het China van nu.

Na Pingyao sliepen we twee nachten op het zachtste matras wat we deze zeven maanden zullen voelen in Xi'an. Dit is een meer stad voor ons. De mensen hier kennen de wereld van nu en gedragen zich daarnaar (in tegenstelling tot wat we gezien hadden in Beijing en Pingyao). Xi’an zou aan de andere kant van de cultuurgrens van China liggen en dat was te merken. Letterlijk en figuurlijk meer ademruimte. De moslimwijk in deze stad, een erfenis van de zijderoute, maakte dat deze stad een bijzonder indruk op mij achterliet. Ineens is Istanbul ook op mijn bucketlist komen te staan!

Xi'an ruilden we al snel weer in voor Chengdu, een stad waar ik graag langer was gebleven... We verbleven in design hostel The Loft. De sfeer daar was kenmerkend voor de stad. Chengdu is een stad waar ruimte is voor ondernemende, creatieve geesten. Een mooi voorbeeld hiervan in het straatje van ons hostel waar een jong stel een cafeetje runden in hun eigen woonkamer, waarschijnlijk om zo de huur te kunnen betalen. Maar het was wel echt hún thuis en dat voelde je. Erg knap!
De panda's waren natuurlijk ook een bezoekje waard. Het bamboe wat ze aten wilden we ook in de natuur zien dus zijn we een berg gaan 'beklimmen'. We konden achter Chinese meisjes op naaldhakken aan een aangelegd pad volgen naar de top waar een grote tempel stond. Terug naar beneden zou met een kabelbaan kunnen, maar boven aangekomen (natuurlijk daar pas, China is ijzersterk in communiceren…) bleek dat deze buiten gebruik was. Teruglopen was een prima optie, als het niet al vijf uur 's middags was en we in de schemer en uiteindelijk in het donker met behulp van een zaklamp de honderden treden naar beneden konden vinden. Zoals iedere andere accommodatie die het bezoeken waard is, had ook deze berg een entree en dus ook hekken om de boel af te kunnen sluiten. Dus wij op hoop van zegen de berg af gelopen... Bijna beneden komt er ineens een meisje met een zaklamp uit een restaurantje gelopen en loodst ons zonder iets te zeggen (want ze spreekt natuurlijk geen woord Engels) verder naar de uitgang en brengt ons uiteindelijk terug naar het treinstation. Op het treinstation stonden we nog even te stomverbaasd wezen over het feit dat we opgewacht en weggebracht werden en nog op tijd waren voor onze trein ook nog (want in China moet je voor een trein reserveren en dus op tijd boeken..)! We rollen steeds precies van het een in het ander. Ik ben benieuwd wanneer dat omslaat...

Vanuit Chengdu vlogen we naar Lijiang. Een, naar wij dachten, klein dorpje. Niets was minder waar want tijdens een klein uitstapje 's avonds voor het halen van tijgerbalsem, wilden we een klein stukje verder lopen om te kijken wat er nog meer was. Uiteindelijk kwamen we het ene na het andere winkeltje tegen. Cafeetjes, restaurantjes, zelfs discotheken (cafeetjes met loeiharde muziek, moving heads en peperdure drankjes) liepen we voorbij tot we beseften dat we ons richtingsgevoel totaal verloren waren en dat de straten die wij dachten te moeten volgen om terug uit te komen bij ons hostel, niet de goede kant op leidden. Uiteindelijk hebben we bij een hotel aangeklopt en om een kaart gevraagd. We bleken totaal aan de andere kant van het dorp te zitten, twintig minuten lopen van ons hostel verwijderd.

In Lijiang hebben we ons klaargemaakt voor de Tiger Leaping Gorge. Een hikingtocht van zo'n 9 uur langs de toppen van de bergen die langs de Jinsha rivier liggen. Een erg mooie tocht waar ik mijn hoogtevrees voor een groot gedeelte heb kunnen overwinnen. Het is algemeen bekend, maar de tocht blijft een aanrader. Zeker ook omdat dit een van de weinige plekken in China is waar een bezienswaardigheid geen aangelegde paden heeft en het niet volgeduwd is met Chinezen. Maar dat is ook omdat veel Chinezen niet begrijpen waarom je in vredesnaam negen uur lang langs bergtoppen zou gaan lopen als je er niets te zoeken hebt. Mocht je dit ooit van plan zijn te doen: de tocht mag onder geen enkel beding beëindigd worden in Tina's guesthouse! Hoewel dat gangbaar is en de meeste hikers dat doen, is het veel leuker om de tweede dag naar de rivier af te dalen en vervolgens door de kloof naar Walnut Garden door te lopen en te verblijven in Sean's guesthouse. Liever nog plak je er een derde dag aan vast en loop je vanuit Sean's nog verder de kloof uit. Helaas hebben wij dat niet kunnen doen, dus daar heb ik geen referentie voor. Maar voor wat ik heb kunnen zien zag dat er geweldig mooi uit! Én veel minder toeristen....

Na bijna drie hele dagen in deze prachtige omgeving een hoppelige 6 uur in een bus doorgebracht met uitzicht op een vrouw met een vreselijk prachtige hoed. Die hoed! Abrupt eruit gegooid in Dali waar we plompverloren aan ons lot werden overgelaten en zeker niks meer mochten vragen aan de buschauffeur of de sjaggeraar want die hadden het ineens heel druk met het inparkeren van hun bus op een busplek zonder parkeervakken.
Uiteindelijk door een behulpzaam meisje achter de balie van de treinticketverkoop geholpen waar we naar de goede bus liepen maar de verkeerde kant op gingen.
Uiteindelijk ruim na zonsondergang, en met hulp van allerlei Chinezen (sommigen lopen hele stukken met je mee!), aangekomen bij ons hostel.
Dali, een laidback klein stadje in de vallei van een meer. Gezegd werd op internet dat lijiang of dali een van de twee genoeg was. Maar dat is zeker niet het geval! Dali is een stukje alternatiever, meer relaxed en minder aangepast voor de toeristen. Ook buiten dali valt een hoop te zien. Zo hadden wij een fiets gehuurd en zijn naar het meer gefietst om daar vervolgens de weg kwijt te raken in de dorpjes die de oever bezetten.

Na mentaal goed op adem te zijn gekomen op dit mooie plekje van China waren we klaar om onze langste reis van deze zeven maanden te maken. Tweeëndertig uur lang zagen we de binnenkant van een bus en twee treinen. Eindelijk, Yangshuo. Een plek waar we bijna een hele week verblijven in een hostel gerund door Nederlanders. Wat fijn om even langer op één plek te blijven en even geen taal- en cultuurbarriere in de weg. We hadden het gezellige geluk dat er met ons nog vijf Nederlanders verbleven. Leuk om ervaringen uit te wisselen met mensen die mensen die met dezelfde ogen naar deze wereld keken!
Yangshuo is een door het toerisme uit de kluiten gewassen dorpje (och, weer eens wat anders..) omgeven door karstgebergte en de rivier Li. Geweldig mooie omgeving! Fietsen, wandelen, varen op een bamboevlot en aangeklampt worden door street vendors (‘Kijk, ze heeft eenden! Vier!’) ... Allemaal mogelijk. Helaas niet alles kunnen doen omdat het reizen ons fysiek moe had gemaakt en onze weerstand ons in de steek had gelaten. Joris had het geluk niet een hele dag plat te hoeven liggen, maar ook hij was niet fit. Nu was het dubbel zo prettig dat er geen barrières waren tussen mij en de eigenaren, ik had op geen andere plek ziek willen zijn!
De laatste dag in dit hostel waren wij de enige gasten. Het personeel was druk in de weer alles in kerstsferen aan te kleden en wij mochten meehelpen. Leuk om te zien hoe deze Chinezen zo hun best doen om alles te versieren maar het bij ons geen enkel kerstgevoel oproept. Als basisschoolkinderen gingen ze te werk: vrolijke kleuren crêpepapier aan de ventilator, versieringen van papier buiten in de struiken (handig als het gaat regenen), een halve slinger hier en daar. Ja mooi! Al doet dat nu vermoeden, dom zijn de Chinezen die hier werken niet. Ze spreken allemaal Engels en een aantal kunnen zelfs woorden Nederlands! Wij verbaasden ons erover toen een van hen in het Nederlands in gesprek was met de eigenaren. Het waren dan geen volzinnen en niet alles ging even vlot, maar voor zover Nederlands een uitermate moeilijke taal is voor hen is dat echt heel knap!

Daar zijn we dan, de stad waar we het meest benieuwd naar waren: Hong Kong. Hong Kong bestaat uit een gedeelte op het vaste land, genaamd Kowloon en verschillende eilandjes waaronder Hong Kong Island. Wij verbleven in Kowloon in een dormroom bij onze hostes en goedkope wijnliefhebster Apple en haar collega Pipi Langkaus met een jas van het Duits leger met haar dochter die er eng veel op leek. Het was een bed, een toilet en een kapotte boiler voor een verfrissende douche. Maar meer had je niet nodig, het is hier al duur genoeg! De meeste mensen geven de voorkeur aan Kowloon. Drukke, lange straten vol met neonverlichte uithangborden, kleine shopjes naast enorme shopping malls en straatverkopers in pak (‘Excuse me miss, copy watch!’). Maar ik gaf de voorkeur aan Hong Kong Island. Niet alleen omdat alles hier een stukje netter was, ook de sfeer vond er meer relaxed. Geen overweldigend druk verkeer door de walkways, aangelegd om de voetgangers letterlijk van de straat te houden. Heel centrum bestond hierdoor uit lagen. Parken en pleinen zijn op de daken van shopping malls gebouwd en ieder gebouw was verbonden met een ander. Ik vind het een mooie plek, je hebt er alles: natuur met zijn bergen, bossen en stranden en het aandeel van de mens: steden, dorpen en lekker eten. Het is een wereldstad zonder grootheidswaan. Het zit in de cultuur van de Chinezen om bescheiden te blijven en dat merk je ook hier. Heerlijk!

Na een week konden we ons visum voor Vietnam ophalen en vertrokken we per trein via Nanning naar Hanoi. Een onvergetelijke reis met prachtige uitzichten! Mits je niet de nachttrein boekt en dus de hele reis in het stikdonker zit te staren. Ja, dat doen wij dan weer. Niet bij nagedacht. Toch naar ons zin gehad door de Vietnamezen die wij in onze coupé troffen. We hadden geluk bij een bedrijfmanager terecht te komen die ons mee uit eten wilde nemen in het treinrestaurant. Hebben we toch weer geluk! ‘s Nachts twee keer gewekt om onszelf met bagage en al de trein uit te slepen. Stonden we dan, midden in de nacht, met zonder broek bij de douane. Lachen doen wij overal!

Om 6 uur 's morgens worden we afgezet op station oost in Hanoi, goedemorgen Vietnam! Een dag rondzwerven want onze host van ons couchsurfadres is nog aan het werk. Ontbijten in het park, kijkend naar badmintonnende mensen en een groep vrouwen die samen dansen met zwaarden en waaiers. 's Avonds ontmoeten we onze host die zelf naar zijn ouders schijnt te gaan en ons dus bij een vriend van hem onderbrengt. Allemaal een beetje een vreemd verhaal want als ik uit nieuwsgierigheid doorvraag worden we niet veel wijzer, maar enfin. Trần woont op een plek wat in China als 'hutong' wordt omschreven. Het is een betonnen gebouwtje met vier kamers. In een ervan woont hij. Een houten deur verbindt zijn kamer met buiten, waar ook de 'douche' en wc zich bevinden. Twee nachten hebben we samen met hem op een dun matrasje op een houten plank geslapen. Zijn kamergenoot lag op eenzelfde matje te bibberen op de grond. Het werd er steenkoud 's nachts. Speciaal voor ons had Trần nog een deken gekocht. Toen wij onze kussens uit onze tas haalden, zagen we zijn ogen groot worden als een kind wat met te weinig zakgeld in een speelgoedwinkel staat. Toen wisten we wat we hem als bedankje zouden geven. En dat had hij zeker verdiend. Als wij 's avonds naar zijn huis liepen en lieten weten dat wij eraan kwamen, kwam hij ons halverwege tegemoet op zijn brommertje om ons mee naar huis te nemen!
De avond dat we Hanoi zouden verlaten voor Ha Long Bay, namen we afscheid van Trần in een caffeetje. Ik heb nog nooit zo'n oprechte knuffel gekregen. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik de dankbaarheid in zijn ogen zag toen wij hem de kussens gaven. Daar doen we het voor!

Van het tochtende kamertje naar een cruise door Ha Long Bay. Wat een contrast! Lunch en diner bestonden uit minimaal vier gangen, prachtig uitzicht op het karstgebergte wat uit het water oprees en even helemaal nergens aan hoeven denken... Alleen had ik de rust niet om er optimaal van te kunnen genieten. Dan merk je pas hoe groot de chaos is in je hoofd. Steeds van plek naar plek gaan en geen ruimte hebben om je gedachten even de vrije loop te laten en al de indrukken een plekje te geven. Ondanks dat toch een bijzondere kerstavond gehad met de foute kerstremixcd, de prachtige boom die ik zelf nog even fatsoenlijk vorm heb moeten geven en een gastheer die graag het rendiergewei van Joris opzette. Wie kan er nou nog meer zeggen met kerst vanaf een boot het water van Bái Tú Long ingesprongen te hebben (ik ben nu nog verkouden) en kerstnacht met een glas rode wijn te hebben gevisd naar squid?
Ook in Hanoi was kerst bijzonder. Met overal kerstbomen, verlichting en een kerkdienst zo drukbezocht dat ook voor de kerk de plastic stoeltjes allemaal bezet waren met mensen die kaarsjes vasthielden en er een tweede koor stond te zingen. Stiekem toch bedankt, Frankrijk...
Na deze ervaringen is Hanoi toch een beetje een thuis geworden en voelt het niet gemakkelijk weer afscheid te moeten nemen. Maar we gaan verder, naar het zuiden, kom maar op met dat warmere weer!

In de bus naar Nihn Bihn. Met z'n allen Vietnamese cabaret kijken. Ik spreek de taal niet en ik snap niks van wat er op de tv gebeurt, maar ik voel de sfeer. Gezellig! Leuke mensen die Vietnamezen!